“We wonen nu in Koudekerke, maar verhuizen binnenkort naar Goes. Melyta en Manolis gaan dan naar dezelfde basisschool. Tot die tijd brengen we Manolis nog met veel plezier naar de peutergroep. Pien ligt om de hoek, dat gaan we missen. Wat – of beter gezegd wie – we nog meer gaan missen, zijn de juffen Sonja en Ellen. Zij zijn echt een gouden duo. Eigenlijk zijn ze mede-opvoeders. Ze weten wat ze doen, bieden een baken van rust en stellen het kind centraal: ze zien Manolis.
Op een gegeven moment hadden we een wat moeilijkere periode met Manolis. Sonja en Ellen vertelden ons over voor- en vroegschoolse educatie (VVE). Manolis is een schat van een kind, maar ook impulsief. Hij had een spraak- en taalachterstand en had ondersteuning nodig op sociaal-emotioneel vlak. Manolis kwam in aanmerking voor een VVE-indicatie en is inmiddels ontzettend gegroeid. In het hele traject hebben de juffen ons ondersteund; dat was heel fijn.
Eerst keek Manolis de kat uit de boom. Nu loopt hij naar binnen en hangt hij zelfstandig zijn jas en tas op. Dat is mooi om te zien.
Zus Melyta gaat naar de grote school en Manolis gaat naar de kleine school. Zo noemen we dat thuis. Manolis is ook echt trots op ‘zijn school’. Hij gaat nu ruim anderhalf jaar naar Pien. In het begin vond hij het spannend en keek hij de kat uit de boom. Nu loopt hij naar binnen en hangt hij zelfstandig zijn jas en tas op. Manolis zet flinke stappen vooruit, letterlijk en figuurlijk. Dat is mooi om te zien.
Als we Manolis brengen, weten we dat hij een leuke ochtend gaat hebben. Als we hem weer ophalen, zijn we altijd nieuwsgierig. Wat heeft hij nu weer meegemaakt? Laatst gingen ze zelf appelmoes maken. Hij mocht helpen de appels in stukjes te snijden, dat vond hij prachtig! Weken later had hij het er nog over. En vaak wil hij bij het ophalen niet meteen mee naar huis. Dan racet hij buiten op zijn fiets over het plein en zijn alle andere kinderen al weg. Dat kenmerkt Manolis.”